Spørsmålet er – å vere eller ikkje:
Om det gjer meir storsinna å tåle ein voldsam skjebnes kast og pilregn, enn å ta til våpen mot eit hav av sorger, og sløkke dei i trass? Å sove, døy - meir er det ikkje; sei at søvnen sløkk kvar hjartesorg og tusen røystingar som kroppen arve – ja, eit endelekt vel verdt å draum om; å sove, døy. Å sove, kanskje draum. Det er haken; for dødens draum følgje dødens søvn når vi har snodd oss ut av livets skinn, og derfor stoppar vi. Vi overveie og får eit langt liv i elendeheita. For kven kan tåla verdas pryl og spott, tyrannars trykk og arrogant forakt, ein kjærleik som hånas, rettsleg sommel, betente embetsmenn og alle spark som avskum langer ut mot den som tiar, kvis regnskapet kan slettas, gjeras opp med ein sløv dolk? Kven gadd å bæra lasten, å slita livet ut med pust og pes, kvis ikkje angst for noko etter døden, eit ukjent land som ingen reisande kan vende heim frå, lamslo vilja vår, og gjorde at vi velje dagens nød og ikkje flyktar til den ukjente? Bevisstheita gjer alle til kujoner; og dermed vil den resolutte glød lett bleikne under tankens gustne skinn, og verksomheita som har kraft og meining vil bøya av og mista kravet på å kallas handling. – Roleg nå, min vakre og deilege Ofeila. – Husk å be for alle mine syndar.
